[Fic SJ] The Rain Falling[Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้น

เอาฟิคใหม่มาลงอีกแว้วววว....อิอิ

ของเก่ายังไม่จบเลย.....จะพยายามอัพนะ

เหอๆ

เนื้อเรื่อง

Story:...The Rain Falling
Date:   13-08-07
Actor:  Teuk*Dong
By:  Strawberry_cherBet

--------------------------------------------
เวลาฝนตก  คุณชอบดูมันมั้ย?
ผมว่ามันสวยนะ........
แต่กับใครบางคนที่ไม่คิดแบบนั้น
เพราะเค้าอาจเคยสูญเสียบางสิ่งไป
......ไปกับสายฝนที่โปรยปรายลง

//---ลี  ดงแฮคนนี้จะอยู่กับปาร์ค อีทึกตลอดไป---//

"ทำอะไรอยู่หรอ?   " ผมถามร่างสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา
"ไปอาบน้ำซะไป....ตัวเปียกหมดแล้ว" เสียงเข้มเรียบนิ่งเอ่ยสั่งผมที่เพิ่งวิ่งตากฝนมา
"หิวมั้ย?..... ผมซื้ออาหารมาเตรียมทำให้ด้วยนะ"  ผมยิ้มตอบร่างสูงที่ตอนนี้ลุกขึ้นไปหยิบเอาผ้าขนหนูมาให้
"อืม......."  เค้าตอบสั้นๆ   ตั้งแต่ผมคบกับพี่อีทึกมา ก็เป็นเวลา 4 เดือนแล้ว   เค้าทำงานเป็นนักเขียนนวนิยายที่ก็ดังพอสมควร
เค้าค่อนข้าง  เป็นคนเงียบๆ พูดน้อย  และก็หงุดหงิดง่าย

"รอแป๊ปนะ"  ผมบอกพลางส่งยิ้มให้อีกครั้ง.....  แต่สายตาเย็นชาก็ยังมองตอบกลับมาเหมือนเดิม
บางครั้งผมก็อยากจะเอาชนะนิสัยนี้ของเค้าให้ได้เหมือนกัน  เพราะมันมีผลกับใจของผมมากเหลือเกิน

.............
.......................
.................................
............................................

"พี่อีทึกดูสิ....ฝนตกแล้ว"  ผมพูดอย่างตื่นเต้น  ผมชอบนะเวลาดูสายฝนที่ตกมากับคนที่ชอบน่ะ
"..............................."  ร่างสูงลุกขึ้นไปปิดม่านอย่างเร็วแล้วก็มานั่งทานอาหารต่อ

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ทึกถึงเกลียดฝนขนาดนั้น
มันเหมือนมีบางอย่าง.....อะไรบางอย่างที่มันอยู่ตรงช่องว่างของเรา
ผมไม่รู้   อันที่จริงผมไม่เคยคิดที่จะสนใจด้วย

หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จก็ช่วยกันเก็บล้างแล้วมานั่งดู TV ที่โซฟา
ผมมองใบหน้าคมติดสวยของพี่อีทึกอย่างไม่เข้าใจ
เมื่อไหร่ที่ฝนตก............น้ำตาของเค้าจะไหลออกมา

"พี่อีทึกอยากเล่าอะไร....ให้ผมฟังมั้ย?"  ผมจับท้ายทอยเค้าเข้ามาซบที่อกผม  ไหล่กว้างสั่นไหวเบาๆ

และคืนนี้ก็ผ่านไป.......
ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้พี่อีทึกหัวเราะได้อีก
เพราะว่าปัญหานี้มันต้องเกี่ยวกับจิตใจของเค้า
ผมไม่สามารถพังกำแพงเข้าไปช่วยได้......
ผมทำได้แค่หาทางออกที่ดีให้เท่านั้น

----------------------------------------------------------
"ดงแฮ......นายทำต้นฉบับเสร็จยังน่ะ"  ฮยอคแจเพื่อนสนิทของถามขึ้น
ผมทำงานที่เดียวกับพี่อีทึก  เป็นคนคอยตามต้นฉบับของเค้า.....และเหตุนี้ทำให้เราได้เจอกัน

"อือ........เสร็จแล้วล่ะ  นายล่ะ"  ผมถามเพื่อนรัก
"อืม....เรียบร้อยไปกินกลางวันด้วยกันเหอะป่ะ" เค้าเอ่ยชวนผม......อืม  ก็ดีนะจะได้ถามเรื่องต่างๆของพี่อีทึกด้วย
ลี  ฮยอคแจเค้าเป็นคนเดียวที่เคยทำงานกับพี่อีทึกมาก่อน ก่อนที่จะมาสนิทกับผม
และเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่อีทึก

........................
................................
.......................................
................................................
เราเลือกร้านที่มีคนเข้าไม่มากนัก  และหาที่นั่งที่มุมสบายๆ
บรรยากาศในร้านดูอบอุ่น  อาจเป็นเพราะการตกแต่งส่วนนึงด้วยล่ะ
..........อยากมากับพี่อีทึกจัง
ตั้งแต่เข้าหน้าฝนพี่อีทึกก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย
ทำงานเก็บตัวอยู่แต่ที่อพาร์ทเม้นต์

"นี่.....ฮยอคฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"  ผมเริ่มบทสนทนาหลังจากที่เราสั่งเมณูแล้ว
"อืม....ว่ามาสิ"   เค้าพยักหน้าพร้อมฟัง
"คือว่า.....ทำไมพี่อีทึกถึงไม่ชอบฝนล่ะ"  ผมถามฮยอคแจที่ทำท่าคิด
"ก็ไม่รู้สิ....แต่ฉันเดาว่าน่าจะเป็นอุบัติเหตุเมื่อ 1 ปีก่อนล่ะมั้ง?"   ฮยอคแจตอบผมเริ่มมีทีท่าสงสัยทันที
"ทำไมหรอ?.........เกิดอะไรขึ้นหรอ?"
"ใจเย็นๆก่อนดงแฮ.........ก็เพราะว่าคนรักของพี่อีทึกน่ะถูกอุบัติเหตุรถชนน่ะและตอนนั้นก็อยู่ในช่วงประมาณเดือนนี้พอดี"
ฮยอคแจอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมด.......
ผมคงพอจะเดาได้ว่าเค้ายังรักเธอคนนั้นอยู่
แล้วผมคืออะไรสำหรับพี่อีทึกนะ............

หลังจากที่เราทานอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ  ผมกับฮยอคแจก็รีบกลับเข้ามาทำงานต่อ
ตลอดทั้งวันผมยังคงทบทวนกับเหตุการณ์ที่ฮยอคแจเล่าให้ผมฟัง

........ถ้านั่นเป็นสาเหตุให้พี่ทึกต้องเป็นแบบนั้น
แล้วผมล่ะ    ผมควรจะทำไงดี
ผม...ผม   พี่อีทึกแทบไม่เคยปรึกษาหรือเล่าอะไรให้ผมฟังเลย
อันที่จริงผมไม่เคยเข้าถึงเค้าเลยสักนิด

......พี่อีทึก  ดงแฮคนนี้คืออะไรสำหรับพี่นะ

วันนี้ผมกลับบ้านด้วยความหดหู่ใจ   บอกกับตัวเองหลายรอบว่าอย่าคิดแต่
ผมก็ไม่สามารถบังคับใจตัวเองได้.....จะว่าเจ็บมันก็เจ็บ

เจ็บที่ไม่รู้อะไร
เจ็บที่ไม่รู้ว่าที่ตรงนี้เคยเป็นของใคร
เจ็บที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรกันแน่

---------------------------------------------------
"กลับมาแล้วครับ.............พี่อีทึก"  ผมทักเค้าแต่ว่า.......
"อ่ะ.....ดงแฮ"  สีหน้าตกใจของพี่อีทึกปรากฏอย่างเห็นได้ชัด   ภาพที่ผมเห็นคือพี่อีทึกกำลังกอดชุดกระโปรงสีขาวอยู่
พร้อมกับมีกรอบรูปของเธอคนนั้นวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี  และรอบๆก็เป็นเสื้อผ้าของผมที่พี่อีทึกเคยซื้อให้วางทับกับ
ของที่มีเหมือนกันอีกหลายอันซึ่งน่าจะเคยมีคนใส่มาก่อนหน้าผมนานแล้ว

"พี่อีทึก..................ผมขอถามพี่สักอย่างได้มั้ย?"  น้ำตาไหลตามโหนกแก้มทีละข้างช้าๆ

เจ็บที่เป็นตัวแทนของใครบางคน
เจ็บที่ไม่สามารถได้หัวใจของเค้ามา
เจ็บที่หลงรักคนๆนี้

"ผมเป็นอะไรสำหรับพี่กันนะ?"   ผมถามออกไปถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังจะถาม
ผมคงโง่เองที่ "รัก" พี่น่ะ     ทำไมเวลามันนานจังนะ......ผมไม่ทันที่จะได้ฟังอะไรจากเค้า
ผมเปิดประตูแล้วเดินออกมาจากที่นั่นทันที    ผมวิ่งตามทางฟุตบาทที่ดูจะไร้ผู้คนไป

"ดงแฮ!!!......................ดงแฮ!!.........................ดงแฮเดี๊ยวก่อน!!!"  ผมได้ยินเสียงเรียกไล่หลังมา    แต่ผมกลับไม่สนใจ
ไม่แม้แต่จะหันไปมอง...........ไม่แม้แต่จะหยุดฝีเท้า

"ดงแฮ!!..........หยุด!!! ฟังฉันก่อน"   แล้วฝ่ามือใหญ่ก็ฉุดรั้งที่ข้อมือผมไว้แน่น.......
ผมหันกลับตามแรงยื้อ    ทำไมกันนะ.....พี่อีทึก

"พี่อีทึกพี่อยากอธิบายอะไรอีกมั้ย?.........ห๊ะ!   ฮึกๆ   ฮืออออ  ฮือๆๆๆ"  ครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าสายฝนทำผมเจ็บ
ไม่ใช่ที่ไหน......แต่มันเจ็บที่หัวใจตังหาก

"พี่ขอโทษ.....พี่ขอโทษจริงๆ  เธอไม่ใช่ตัวแทนของใครดงแฮ"  ร่างสูงพูด........แต่ผมคงทำใจที่จะเชื่อยาก

"พี่อีทึก........พี่น่ะอยู่กับอดีตอยู่กับมันซะจนพี่ลืมนึกถึงความจริง   พี่รู้มั้ย? ผมเจ็บขนาดไหนที่ต้องเห็นน้ำตาของพี่
ผมคิดมาตลอดว่าเป็นเพราะผมรึป่าวนะที่ทำให้พี่เจ็บ   .........  พี่"  ริมฝีปากผมถูกริมฝีปากของพี่อีทึกปิดไป   ทั้งขุ่นทั้งเคืองแต่ทำไมผมถึงไม่ขัดขืน
ผมปล่อยความรู้สึกเจ็บปวดออกไป....จนกระทั่งริมฝีปากเราผละออกจากกัน

"รู้มั้ย?.........พี่ไม่เคยมองดงแฮเป็นตัวแทนของน้องสาวที่จากไปของพี่หรอกนะ"  พี่อีทึกบอก.......เอ๊ะ!!  แล้วที่ฮยอคแจบอก   งั้นคนรักที่หมายถึงคือน้องสาวของ
พี่อีทึกงั้นหรอ?

".................พี่อีทึก   ผมเอ่อ  ผมขอโทษนะ ผม"
"นึกว่าเป็นแฟนงั้นสิ......"  พี่อีทึกพูดอย่างรู้ทัน.....ผมเสมองไปทางอื่นอย่างอายๆ ทั้งหมดผมเข้าใจผิดมาตลอด  ผมแทบไม่ได้สังเกตุเลยว่าฝนหยุดเริ่มตกแล้ว
"ผมขอโทษนะ......ที่ทำอะไรน่ารำคาญออกไป   ผมขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่าน่ะ"  ผมกล่าวคำขอโทษอยู่อย่างนั้น   แต่แล้วรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของ
พี่อีทึกก็ปรากฏขึ้น
"หึหึหึ........เวลาดงแฮหึงพี่ ก็น่ารักดีแฮะ" เค้ากล่าว..........หนอย  พี่อีทึก!

"จริงๆแล้วน่ะ.....วันนี้เป็นวันเกิดน้องสาวพี่  พี่ก็คิดว่าจะเก็บของพวกนั้นไปบริจาครวมทั้งเสื้อผ้าที่พี่ซื้อมาเหมือนกันอีกด้วย
พี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ดงแฮเป็นตัวแทนใคร  แต่พี่เห็นดงแฮแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงน้องสาวพี่เพราะนิสัยของเธอ 2 คนน่ะเหมือนกันอย่างกับแกะ
.......พี่ขอโทษนะที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย  ทำอะไรไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครอีกคนนึงกำลังเสียใจ"  อ้อมกอดจากวงเเขนกว้างกอดผมไว้  ผมกอดตอบ 
ตอนนี้ผมกระจ่างแล้วผมมันคิดมากไปเองจนเป็นเรื่องจนได้

"ผมขอโทษครับ.........ผมรักพี่อีทึกนะ"  ผมบอกพลางก้มงุดซบอกกว้างของเค้า

"อันที่จริงแล้วพี่มีภรรยาแล้วนะ........"  ผมเงยหน้าแทบจะทันที
".........................."  ยังที่ผมจะได้พูดอะไร
"ก็อยู่ตรงหน้าไง"  มือใหญ่ก็จิ้มที่แก้มผมทีนึงก่อนจะวิ่งหนีไป..........อ้ากกกก!!!    พี่อีทึก  บ้าๆๆๆ  บ้าที่สุด

ผมก็รีบวิ่งตามร่างสูงไปทันที

------------------------แถมๆ-------------------------

"แฮ่กๆ........เฮ้อ........เหนื่อยคราวหลังจะโกรธซะให้เข็ดเลย   พี่อีทึกบ้า"   ผมได้ยินเสียงกร่นว่าผมดังเข้ามา   ตอนนี้ผมกำลังรอจังหวะที่ยัยตัวเล็กของผม
จะเดินเข้ามาที่ห้องนอน
"พี่อีทึก...........พี่ทึก     พี่อยู่ไหนเนี่ย?"  เสียงเล็กยังคงตะโกนเรียกต่อไป

"พี่อี........ อ้ะ     พี่อีทึก!!!"    แล้วก็ตามนั้นร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วผมก็ดึงร่างบางลงไปนอนบนเตียง

"อ้ะ.......ทำอะไรของพี่น่ะ   พี่อีทึก    อื้อ   อ่ะ........พี่"  ผมไม่รอช้าที่จะจูบทั่วๆเรือนร่างเล็กๆนี้

".........ก็ทำแบบสามีภรรยาทำกันน่ะ"  ผมตอบเสียงเรียบไม่รู้ว่าดงแฮจะสังเกตุเห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ของผมรึป่าวนะ

".........หาาาา!!!   "   ร่างเล็กทำหน้าเหวอ..........หึหึหึ   คงไม่ต้องบรรยายแล้วล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

เพิ่งจะรู้สึกว่าสายฝนก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายแต่เพราะผมยึดติดกับมันเอง
ดังนั้น.............เพื่อตอบแทนหัวใจของร่างเล็กๆ  คนนี้
ผมก็ขอมอบความสุข  และสัญญาด้วยสิ่งนี้แล้วกัน
สิ่งที่เราต่างเรียกมันว่า  "รัก"

The  End